Entradas

Mostrando entradas de junio, 2014

I Concurso galego-castelán de poesía

Imagen
Noraboa os gañadores do I Concurso galego-castelán de poesía. Estes foron os seus traballos, unha marabilla. Premio ó máis orixinal: Anxo Abandonado Expósito Mi lápiz sagrado Eres de color amarillo y negro, Ies de Teis contigo me enseñaron a escribir de pequeño, estás en mi estuche guardado y sobre ti, este poema he reflexionado. De la papelería viniste y sobre el papel bien resistes. Tu grandiosa mina de grafito debería considerarse todo un mito, al escribir, me admira tu belleza, junto a ti, perdería la cabeza. Eres lo que más necesito para hacer un ejercicio escrito, necesito afilarte mas no quiero dañarte... Siento haberte afilado mi lápiz sagrado. Premio ó máis emotivo: Alba M. Gallego Fruto tan ansiado del pecado llevado a cabo en solitario pero, aunque al infierno vaya caeré gloriosa y la tortura en dicha será convertido, porque mi objetivo cumplido estará y así yo, la pecadora que engendro mi propia desdicha, será recompensada con el mayor

I CONCURSO DE POESÍA GALEGO-CASTELÁN

Moi pronto resolverase o I Concurso Galego-Castelán de poesía, se queres participar apúrate a entregar o teu poema na biblioteca. Grazas a todos os que estades a participar e ...SORTE!

MIRADE QUÉ MARABILLA

Imagen
Este é o caligrama de Iván Montenegro, gañador do noso III Concurso de Cartas de amor

CONCURSO TWEETS DE AMOR

Imagen
Aquí vai o tweet gañador de este ano, moitas grazas a Adrián Pousada pola súa entusiasta colaboración. “Eres como el invierno y el verano  ni un tweet me hará ganar un premio  ni conquistarte con un te amo”.

III CONCURSO CARTAS DE AMOR

Imagen
Para que podades disfrutar do traballo que elaboraron os gañadores do concurso, vouvos poñer as cartas premiadas. Podedes como sempre deixarnos a vosa opinión. CATEGORÍA A (ESO, PDC, PCPI) 1º PREMIO: Iván Montenegro Vasto instrumento de piel de roble, voz de tilo y corazón de acero, yo te entrego a ti mi mente, y tú a mí tu soplo fiero. De color sostenido y bemol sentimiento, embelesas mi oído con sonidos tan bellos que con gozo febril en tu melodía perviven las notas de mi inquieta vida. Y en ruido deplorable se convierte cualquier otra música que en tus acordes alegres intentando ascender se desvanece. Venerado por muchos- yo incluido- pero cedido a muy pocos tu don, eres tú, oh piano, de nuestro disfrute la razón, no ese simple adiestrador de manos que al público engatusa con toques de teclado. Digno de ser idolatrado. Digno de sentirte vivo. Digno de ser quien tú eres: de todos los instrumentos digno rey y señor.